جوابیه دبير انجمن خودرو سازان + پاسخ منوچهر متکی

جوابیه دبیرمحترم انجمن خودروسازان را خواندم و مواردی هر چند کوتاه، در این باب عرضه می کنم تا اول خداوند و سپس مردم قضاوت کنند:

1. فرموده اند که آنچه در صنعت خودرو می گذرد، اگر بهتر از سایر صنایع کشور نباشد، بدتر از دیگران نیست.

درباره مقایسه ایشان با سایر حوزه های صنعت باید گفت: اولاً بسیاری از حوزه های صنعتی و علمی کشور، وضعیتی به مراتب بهتر از صنعت خودرو سازی در ایران دارند و مقایسه آنها، از جمله آنچه در حوزه نانو، سلول های بنیادین، صنایع دفاعی و ... می گذرد با خودروسازی، اهانتی ناروا به سایر بخش هاست.

ثانیاً حتی اگر سخن ایشان را مبنی بر این که وضعیت خودروسازی همانند سایر حوزه هاست بپذیریم، باید بر مبنای این «اعتراف» به حال این صنعت گریست که به رغم آن که از بی نظیرترین و گسترده ترین حمایت های مادی و سیاسی طی دهه ها برخوردار بوده است، اینک اعتراف می کند همسان سایر حوزه هاست، حوزه هایی که نه از رانت انحصار برخوردار بوده اند و نه از حمایت های دولتی مانند تعرفه و نظایر آن.

چنین حمایتی اگر از سایر صنایع، مانند کشت و صنعت می شد، اکنون ایران به یکی از قطب های تولید و صادرات محصولات کشاورزی و فراورده های آن در جهان تبدیل شده بود و همین طور در خصوص اکثر رشته های صنعتی.

2. در جای دیگر آورده اند: «خوب است آقای متکی که درس خوانده هند است در بیان خاطرات سفرشان به این سو و آن سوی جهان، گزارشی نیز از اوضاع کیفیت تولید خودروها در هند ارائه می کردند در آن صورت بی تردید شرایط دو کشور ایران و هند به یکدیگر نزدیک تر است.»

واقعاً جای تأسف است که دبیر انجمن خودروسازان ایران، برای این که خودروسازی ایران را تبرئه کند و رنگ و لعابی بر آن بزند، پیشنهاد می کند آن را با هندی ها مقایسه کنیم تا بلکه ما قدبلندتر به نظر برسیم!

اگر این گونه است ، چرا خود را با برخی کشورهای آفریقایی مقایسه نکنیم تا خوشحال تر شویم؟!

این بخش از نامه دبیر انجمن خودروسازان، در واقع پرده برداری از «نوع نگاه» آقایان است که مبیّن خیلی چیزهاست. آنها به جای این که بهترین خودروهای روز دنیا را مدّ نظر قرار دهند و بکوشند به سمت روزآمد شدن بروند، خود را با هندی ها مقایسه می کنند و نه مثلاً با ژاپنی ها یا کره جنوبی که روزگاری بعد از مونتاژ پیکان در ایران، با حسرت تولید خودرو در کشورش را آغاز و امروز در رقابت با خودروهای طراز نخست دنیا قرار دارد. البته پروسه انتقال تکنولوژی در هندوستان در سایه مونتاژ اعم از صنایع سنگین و سبک و تولیدات نرم افزاری آن که صادراتش تنها از یک ایالت جنوب هند(کارناتاکا) به 50 میلیلرد دلار می رسد پرونده ای خواندنی است که این دسته از مدیران حتما نیازمند مطالعه چند باره آن هستند.

جالب است! به جای این که به انتقادات پاسخ منطقی بدهند، از یک سو فرافکنی می کنند و بعد هم می گویند به هند نگاه کنید تا ببینید اوضاع ما چقدر خوب است؟!

3. افاضه کردند که پرداختن به موضوع خودروسازی ، با توجه به کاندیداتوری برای ریاست جمهوری ، بخشی از برنامه تبلیغاتی ایشان برای انتخابات است.

بله؛ همین طور است. پرداختن به خودروسازی، نه تنها بخشی از برنامه تبلیغاتی، بلکه بخشی از برنامه جدی کاری در صورت پیروزی در انتخابات است و دقیقاً به دلیل این که در این خصوص برنامه راهبردی تدوین شده است، به موضوع پرداخته می شود تا مردم بدانند که کاندیدای آنها چه رویکرد، نگرش و برنامه هایی در خصوص صنعت خودروسازی دارد.

قرار نیست رئیس جمهور آینده - هر که خواهد بود - از مردم رأی بگیرد و سپس برخی از رأی دهندگانش، در خودروهای نا ایمن، تکه تکه شوند یا آتش بگیرند.

حفظ جان مردم، اولین وظیفه هر مسئولی است. فهمیدن این نکته، کار چندان سختی نیست.

4. ادعای جالبی کرده اند مبنی بر این که همه خودروهای داخلی، استاندارد 55 گانه EES اروپا را دارند. اولاً وقتی سازمان استاندارد و صنایع در یک کشور، همگی «عملاً» زیر مجموعه یک مدیریت باشند وضعیت استاندارد سازی همین خواهد بود که هست. سازمان استاندارد استقلال ندارد، حتماً یکی از برنامه های کاری رئیس جمهور آتی باید توجه جدی به این موضوع باشد.

وانگهی، همین سازمان استاندارد که استاندارد بودن خودروهای داخلی را تأیید می کند، آیا مراکز تست و بررسی خودرو در داخل دارد یا بر مبنای گواهی هایی که خودروسازان از مؤسسات خارجی - با شرایطی که خود می دانند(!) - می آورند، آنها را استاندارد می کند؟!

مگر ماجرای «هوو» و استانداردش که بعداً معلوم شد چگونه گرفته اند را یادشان رفته است؟ همانی که خانواده های متعددی را تا همیشه عزادار کرد؟!

اگر این محصولات بی کیفیت و ناایمن، استاندارد اروپا را دارند، پس خودروهای اروپایی - که مردم ما نیز بعضاً از آن بی بهره نیستند- چه استانداردی دارند؟

اگر این خودروها استاندارد اروپا را دارند، آیا اروپایی ها حاضرند همین خودروها را تولید و خانواده هایشان را بر آن سوار کنند؟!

از این گذشته، استاندارد هر کالایی یک سطح حداقلی دارد که اگر انحصار از بین برود و رقابتی در میان باشد، هیچ تولید کننده ای خود را در حداقل ها محدود نمی کند و حتی فراتر از استاندارد هم می رود.

5 - مرقوم داشته اند: «زیر سؤال بردن تمامی دستاورد ها کارگران و مهندسان ایرانی در سال تولید ملی و اظهارات غیر کارشناسی ریختن آب به آسیاب دشمن است.»

این که هر انتقادی را «آب به آسیاب دشمن ریختن» بدانیم، از آن ادبیاتی است که متأسفانه هر کس، هر جا کم می آورد، فوری علمش می کند. به باور من، این انتقاد نکردن و همدیگر را امر به معروف و نهی از منکر نکردن است که آب به آسیاب دشمن می ریزد.

آیا باید مردم و مسوولان با چشمان خود، مرگ خانواده ها را در برخی خودروهای ناایمن داخلی ببینند و دم برنیاورند چون مسوولان خودروسازی متعقدند که انتقاد از آنها آب به آسیاب دشمن ریختن است؟

یکی از لوازم مسوولیت داشتن در عصر جدید، «شنیدن انتقادات با سعه صدر» است. کسی که چنین ظرفیتی ندارد، اساسا شایستگی داشتن پست و مسئولیت را ندارد.

اما درباره زحمات و دستاوردهای کارگران و مهندسان ایران باید گفت که هیچ کس زحمات این عزیزان را نادیده نمی گیرد، بلکه گروه خاصی از این قشر زحمتکش سوء استفاده کرده و پشت آنها سنگر می گیرند و محصول زحمات شبانه روزی کارگران و مهندسان، تبدیل به مواهب برای آن گروه خاص می شود.

همان طور که پیشتر نیز نوشته ام، مجموعه خودروسازی در ایران، آنقدر ظرفیت دارد که بتواند با تغییر در رویکردها و روش ها، به حیات خود ادامه دهد و به جای تولید محصولات نازل و کم کیفیت، خودروهایی با استاندارد واقعی بسازد و حتی در کنار بهبود شرایط سیاسی، اقتصادی و بین المللی، به قطب خودروسازی برای تأمین خودروهای منطقه شود.

برای همان کارگر و مهندسی که از آنان دم زده می شود، حتماً مناسب تر است که به جای آن که خودروهای کنونی را بسازند، خط تولید خودروهای روزآمد را به راه اندازند و توان فنی و مهندسی و کاری خود را در مسیر بهتری به کار گیرند.

اگر چنین شود، نه تنها از میزان شاغلان مستقیم و غیر مستقیم در این حوزه کاسته نمی شود، بلکه بر تعدادشان نیز افزوده می شود و اوضاع کاری و مالی شان نیز بهتر خواهد شد.

6. و اما در خصوص دعوت ایشان برای بازدید از آخرین دستاوردهای خودروسازان در خصوص ایمنی و کیفیت خودروها، ضمن تجلیل از همه زحماتی که بدنه کاری و کارشناسی در طول سال های اخیر متحمل شده اند و انصافاً باید کارهای انجام شده را نادیده نگرفت، به اطلاع دعوت کننده محترم می رسانم که همه مردم، همه روزه به نظاره این دستاوردها در خیابان ها و جاده ها دعوت هستند و با چشم خود می بینند که یک تصادف ساده که در اغلب نقاط جهان، تنها کمی از بدنه خودرو را معیوب می کند، در اینجا مراسم ختم و عزا به دنبال می آورد.

امید که رئیس جمهور آینده، هر که خواهد بود ، واقعاً آنقدر جرأت و جسارت و البته انسان دوستی داشته باشد که مساله خودرو در ایران را یک بار برای همیشه حل کند تا سوار شدن بر خودروهای روزآمد و ایمن، حسرت بسیاری از خانواده های ایرانی نباشد و مهم تر از همه این که مردمان کمتری در خودروهای ناایمن جان بدهند. انشاءالله

منوچهر متکی