پیام تسلیت به بازماندگان زلزله بوشهر

زلزله بوشهر، نه اولین زمین لرزه ایران بود و نه آخرین آن خواهد بود. هزاران سال است که این سرزمین می لرزد و هزاران سال است که ما زیر آوار می مانیم، از اجدادمان تا فرزندان مان.

ولی اگر عاقل باشیم، باید به قصه پر غصه مرگ در زیر آوار خاتمه دهیم؛ دریغ است که ایرانیان در زلزله هایی جانشان را از کف دهند که در بسیاری از کشورها، چنان زمین لرزه هایی حتی رسانه ای هم نمی شوند، چه رسد به این که صدها کشته و مجروح نیز بر جای گذارند و ملتی را به عزا بنشانند!

ما ایرانیان بر روی کمربند جهانی زلزله زندگی می کنیم و هیچ تضمینی نیست که تا پایان نوشتن این مکتوب توسط من یا تا انتهای خواندنش توسط شما، زلزله ای از راه نرسد و همه چیز را ناتمام بگذارد، همان طور که زندگی های زیادی را دیروز در آذربایجان و امروز در بوشهر ناتمام گذارد.

اینک زمان آن است که ما خانواده های ایرانی انتقام خود را از زلزله بگیریم. اگر در درازای تاریخ ، این زلزله بوده که ما را ناتمام گذارده، اینک ما ایرانیان باید زلزله ها را ناکام بگذاریم، همان طور که ملت ژاپن - که سالیانی را سفیر کشورم در آنجا بودم - این چنین کردند و اینک آنها ترسی از زلزله ندارند، بلکه با آن زندگی می کنند.

تجربیات ژاپن، در این باره بسیار ارزشمند و به معنای واقعی کلمه، «حیاتی». علم مهارآثار زلزله، آموخنتنی است کما این که بخش زیادی از آن را آموخته ایم ولی باید بیشتر یاد بگیریم و مهم تر این که آنچه یاد گرفته ایم را به کار ببریم.

این زلزله نیست که ما را می کشد، این آجرها و آهن هایی که ما خود برافراشته ایم قاتل ما هستند!

تغییر در فناوری، روش ها و مصالح ساخت مسکن، نکته مهمی است که باید در دستور کار جدی قرار بگیرد. نوسازی بافت های فرسوده و بهسازی خانه های روستایی یک مأموریت ملی هم برای دولت است و هم برای فرد فرد ایرانیان. این کار ، سخت و پرهزینه است اما به «زندگی» می ارزد.

در همین جا باید بر دست و بازوی امدادگران دولتی و مردمی که این روزها در زلزله استان بوشهر و دیروز در زلزله آذربایجان و در تمامی این سالها در زلزله ها، سیلاب ها، آتش سوزی ها و دیگر بلایای طبیعی و غیر طبیعی زیباترین صحنه های نوع دوستی ملت ایران را به نمایش می گذارند بوسه زد. ملت ایران در این زمینه با خلق حماسه های ماندگار فردی، چون ریزعلی خواجوی تا حضورهای جمعی گوی سبقت را در غداکاری و نوع دوستی از جهانیان ربوده است.

تسلیت گویی به بازماندگان زلزله، هر چند کمترین کاری است که از دست ما بر می آید، اما هرگز نمی تواند مسوولیت مان را در این باب تمام کند.