در نخستين سفر به نيويورك به عنوان وزير امور خارجه در مهرماه 1384 يكي از وزراي خارجه اروپايي كه درخواست ملاقات با اينجانب را داشت، آقاي «برنارد بوت» وزير امور خارجه هلند بود.
وقتي مقابل يكديگر در ملاقات قرار گرفتيم، حس مشتركي در ما ايجاد شد كه گویا يكديگر را قبلا در جايي ديده‌ايم. لحظاتي به هم خيره شديم و گفتيم قبلا كجا ملاقات داشتيم، اما چيزي به خاطر نياورديم.
از سال ورود به وزارت امور خارجه و مأموريت‌هايمان شروع كرديم. بالاخره در بازگشت به 20 سال قبل و به سال 1364 رسيديم؛ زماني كه هر دو ما سفراي كشورهايمان (ايران و هلند) در تركيه بوديم. سفارتخانه‌هايمان به هم نزديك بود. علاوه بر مهماني‌هاي ديپلماتيك كه سفرا فرصت ديدار و تبادل نظر با هم پيدا مي‌كردند، ديدارهاي جداگانه نيز با هم داشتيم. اين پيشينه فضاي صميمي‌تري در روابط شخصي ما را فراهم كرد.
ديدار بعدي ما در نيويوك در مهرماه 1385، زمينه سفر هيأت جمهوري اسلامي ایران به رياست اينجانب به هلند را فراهم کرد و اين سفر به دعوت آقاي برنارد بوت در آذرماه سال 1385 انجام شد.
با وجود اينكه گفت‌وگوهاي ايران و اروپا همراه با انتقاد و اعتراض در برخي از زمينه‌ها ازجمله پرونده هسته‌اي، حقوق بشر و با ايرانيان داراي تابعيت مضاعف می باشد اما تدابير آقاي برنارد بوت موجب شد سفر به هلند در فضاي مثبتي صورت پذيرد.
این سفر در حالی صورت می گرفت كه انتخابات هلند به تازگي انجام شده بود و رئيس حزب پیروز در انتخابات، هفته قبل از سفر اینجانب به عنوان نخست‌وزير هلند انتخاب شده بود. آقاي برنارد بوت تلاش كرد كه ملاقات با نخست‌وزير کشورش قبل از استقرار رسمي در دفترش صورت پذيرد.
معمولا اين‌گونه فرصت‌ها براي كساني كه از سابقه ديرينه آشنايي و دوستي كاري برخوردارند، فراهم مي‌شود.
والسلام
منوچهر متكي
That's an ingenouis way of thinking about it.